Nieistniejąca synagoga żydowska

W 1869 roku w Chodlu mieszkało już około 50 rodzin żydowskich grupujących ponad 260 osób. Żydzi chodelscy należeli wówczas do opolskiego okręgu bożniczego, jakkolwiek istniał już w Chodlu prywatny dom modlitwy starozakonnych, szkoła żydowska i łaźnia. W sierpniu 1865 roku naczelnik powiatu lubelskiego wyraził zgodę na utworzenie chodelskiego okręgu bożniczego. Bożnicę urządzono w zaadaptowanym do tego celu istniejącym już wcześniej budynku. We wrześniu 1892 roku w czasie pożaru miasta synagoga spłonęła.
Nie wiadomo czy był to budynek wymieniany w 1869 roku jako przeznaczony do adaptacji, czy też w międzyczasie wybudowano nowy - źródła milczą na ten temat.
Odbudowa spalonego budynku trwała bardzo krótko. 28 lipca 1893 roku Abraham Cukierman, który podjął się remontu uzyskał zezwolenie na rozpoczęcie prac budowlanych, natomiast już 5 listopada 1893 roku sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy.
Z analizy załączonego kosztorysu wynika, iż z pierwotnego budynku pozostawiono tylko fundamenty. Plan budynku zmienił się więc tylko o tyle, że na zewnątrz dobudowano schody wiodące na galerię przeznaczoną dla kobiet. Budynek usytuowany przy ulicy Bożniczej (w miejscu obecnej posesji ul. Kościelna 9), zwrócony frontem na południe zbudowany był na planie prostokąta o wymiarach 8,1 x 5,45 sążnia (17,2 x 10,7 m). Od zachodu przylegała do niego zewnętrzna klatka schodowa na rzucie prostokąta o wymiarach 3,1 x 0,85 sążnia (6,6 x 1,8 m).
Wnętrze trójprzestrzenne mieściło w przyziemiu zestawioną niesymetrycznie przelotową sień, mieszkanie nauczyciela i prawie kwadratową salę modłów z usytuowaną na środku bimą. Na piętrze dostępnym, z zewnętrznej klatki schodowej znajdował się otwarty na główną salę chór. Budynek wzniesiono z opoki na zaprawie wapiennej, tylko niektóre elementy konstrukcyjne i sklepienia klatki schodowej wykonano z czerwonej cegły. Dach dwuspadowy pokryto gontem na dwa rzędy. Elewacje otynkowano i ożywiono skromnymi pilastrami. Elewacja frontowa (południowa) była 6 osiowa, wschodnia i południowa - czteroosiowa, zachodnia - trójosiowa.
W tym stanie synagoga przetrwała bez większych zmian do 1914 roku kiedy to została spalona. Odbudowana po wojnie (według relacji ustnych) rozebrana została ostatecznie po 1944 roku przez miejscową społeczność.