Ławki

Kolejnym elementem stałego wyposażenia kościoła były ławki, które przeznaczone były zarówno dla wiernych jak i dla duchowieństwa. W świątyni chodelskiej znajdowały się specjalne ławki dla duchowieństwa, zw. stallami. Stalle były to specjalne ławki dla prałatów i kanoników kapituł, które budowano na pewnym podwyższeniu w prezbiterium.
Trzech wizytatorów, którzy wizytowali parafię chodelską w I połowie XVIII wieku, podaje informacje na temat wyposażenia kościoła w stalle. Do końca lat czterdziestych w prezbiterium znajdowała się tylko jedna stalla. Drugą dobudowano dopiero w latach czterdziestych XVIII wieku, o czym wspomina wizytator w roku 1748. "2 stalle dla duchownych z wyższymi święceniami, na przodzie wielkiego ołtarza".
Nasuwa się pytanie, czy zatem kościół chodelski nie posiadał ławek dla kapłanów do I połowy XVIII wieku? Można przypuszczać, że ławki te zastępował tron, o którego obecności w świątyni informują zapisy wizytacji z roku 1675. Pod pojęciem tym zapewne wizytator rozumiał krzesło, na którym miał zwyczaj siadywać kapłan podczas celebracji mszy św.
Ławki dla wiernych parafii chodelskiej ustawione były w nawie głównej kościoła, czyli w miejscu przeznaczonym dla wiernych. Dawne zwyczaje kazały oddzielać wiernych według płci i stanów, co uwidaczniało się w kościele zasiadaniem przez kobiety i mężczyzn w oddzielnych ławkach.
Istniał również zwyczaj, będący przywilejem z reguły kolatorów kościoła do posiadania własnych, dziedzicznych ławek, w których wolno było zasiadać podczas mszy św. tylko właścicielom wspomnianych ławek. Ławki kolatorskie posiadały jako znak charakterystyczny tabliczkę z nazwiskiem właściciela. Wizytatorzy nie wspominają o ławkach kolatorskich w świątyni chodelskiej. Można jednak przypuszczać, że one istniały, gdyż po kasacie zakonu jezuitów - do roku 1773 kolatorów kościoła parafialnego - kolatorami były osoby świeckie (patrz kalendarium miasta Chodla).
Wcześniejsze wizytacje nie podają wiadomości na temat wyposażenia kościoła w ławki dla ogółu wiernych. Możliwe, że do końca lat siedemdziesiątych XVIII wieku nie były wykorzystywane w parafii chodelskiej. Dopiero protokoły wizytacyjne, z III ćwierci XVII wieku i I połowy następnego stulecia, dostarczają informacji na temat ławek dla wiernych. Były one drewniane i umieszczone, jak podają wizytatorzy - w wielkim chórze. W wizytacjach pojawiają się bowiem określenia: chorus minor, major i musykalis, które należy rozumieć jako: prezbiterium, nawa i chór muzyczny. Żaden z wizytujących nie podał liczby ławek, które znajdowały się wówczas w kościele chodelskim. Ławki te początkowo nie były malowane, dopiero w latach trzydziestych i czterdziestych pomalowano je na czerwony kolor. Około roku 1748 ówczesny proboszcz, ks. Jan D.Lachowicz (1740-67), zlecił przeprowadzenie remontu ławek.
O dwóch pomalowanych ławkach, które ustawione były pod chórem muzycznym, wspomina tylko dziekan kielecki w roku 1781 - "ławki pomalowane nierówno czerwonym kolorem".
XVIII-wieczne wzmianki o wyposażeniu w ławki dla wiernych, pozwala przypuszczać, że jako stałe elementy wyposażenia świątyni, zaczęły być wykorzystywane w kościele parafialnym w Chodlu bardzo późno.